مبانی نظری درخود ماندگی اتیسم

مبانی نظری درخود ماندگی اتیسم

دسته بندی : وورد

نوع فایل : Word (..docx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )

تعداد صفحه : 30 صفحه

قسمتی از متن Word (..docx) :

اتیسم (autism) مبانی نظری درخود ماندگی(اتیسم) اتیسم (درخود ماندگی ) اتیسم برای اولین بار در سال 1943 توسط یک روانپزشک آمریکایی به نام لئو کانر بعد از بررسی یازده کودک که از نظر او کاملا با کودکان دیگر از لحاظ نشانگان اختلال متفاوت بودند ، توصیف شد. از نظر کانر سیمای اصلی این اختلال ناتوانی کودکان مبتلا در برقراری ارتباط با دیگران از بدوتولد و دوری گزینی و تنهایی آنهاست .کانر برای توصیف این تنهایی شدید از واژه در خود ماندگی ( اتیسم ) به معنای جذب نشدگی در فعالیت های ذهنی بهره گرفت .از زمانی که کانر سیمای اصلی اوتیسم را تشریح نمود ، بحث و عدم توافق های بسیار متوجه نشانه های مرضی که دقیقا برای تشخیص اتیسم لازم است گردیده است . آیزنبرگ (1956) پس از مطالعه 120 کودک اوتیستیک ضمن تایید ویژگی های قبلی ، انزوا طلبی و اصرار در یکسانی و یکنواختی محیط را به عنوان بر جسته ترین صفات این اختلال که به سندرم کانر نیز معروف بود ، مطرح ساخت.تا اینکه به علت پیچیدگی و مبهم بودن امر تشخیص ، کمیته ای در انگلیس تحت سرپرستی دکتر میلدرد گرک تشکیل و نکاتی را که شرایط در خود ماندگی دوران کودکی را مشخص می کرد ، مطرح ساختند .سرانجام ، علی رغم اختلاف نظر متخصصان ، ویژگی هایی همانند رفتارهای خود - بر انگیزنده و خود - آسیب رسان برای این اختلال مطرح شد.  تعریف اتیسم اتیسم (در خودماندگی) عبارتست از ناتوانی کودک در برقراری ارتباط با مردم ویا موقعیت ها. اوتیسم یک معلولیت رشدی است که بر نحوه روابط فرد با افراد پیرامون خود تاثیر می گذارد کودکان وبزرگسالانی که اوتیست هستند برای ایجاد یک رابطه قابل فهم با دیگران مشکل دارند. توانایی آنها برای ایجاد دوستی معمولا به اندازه قابلیت آنها برای فهم ابرازات عاطفی دیگران محدود است. علائم اتیسم براساس ملاکهای DSMIV (راهنمای آماری و تشخیصی اختلالهای روانی )که توسط انجمن روانپزشکی آمریکا تنظیم شده است ، ملاکهای تشخیص اختلال اوتیسم به شرح زیر است: مجموع شش یا بیشتر از آیتم های بند 1.2.3 با حداقل 2 آیتم از بند 1 و یک آیتم ازهرکدام بندهای 2و3 1. نقص کیفی درتعامل اجتماعی که حداقل به وسیله دومورد از علائم زیر ظاهرمی شود: الف - نقص قابل توجه در استفاده از رفتارهای غیر کلامی چندگانه مانند :تماس چشمی ، تظاهرات چهره ای، حالتهای بدنی وژست های مربوط به تنظیم تعامل اجتماعی. ب - ناتوانی در برقراری روابط مناسب با همسالان آنگونه که با سطح رشدی همخوان باشد. ج - فقدان تلاش در سهیم کردن دیگران بالذات، علایق یا موفقیت های خود ( مثلا فقدان نشان دادن ، آوردن یا اشاره کردن به اشیا مورد علاقه). د- فقدان تقابل هیجانی یا اجتماعی. 2. نقص های کیفی در مهارتهای ارتباطی که حداقل به یکی از اشکال زیر خود را نشان دهد: الف- تاخیر یا به طور کلی فقدان رشد زبان محاوره( که با عدم تلاش جهت جبران آن به وسیله روشهای جایگزین ارتباطی مانند ژست ها وحرکات بدن همراه است). ب - در افراد با گفتار مناسب، نقص قابل توجه درتوانایی آغاز یا حفظ گفتگو با دیگران. ج- استفاده از زبان تکراری وقالبی یا زبان خاص خود. د- فقدان بازی های متنوع متناسب با سطح رشد اجتماعی. 3. الگوهای قالبی، تکراری ومحدود از رفتار، علائق وفعالیت ها که حداقل با یکی از موارد زیر خود را نشان می دهد. الف- اشتغال ذهنی فراوان بایک یا بیشتر از الگوهای محدود وقالبی از علاقه که به لحاظ موضوع یا شدت نابهنجار است. ب- چسبیدن به فعالیت های روزمره یا آئین های خاص که حالت غیر انعطاف دارند. ج- اطوار قالبی حرکتی تکراری ومشخص ( مانند آویزان کردن دستها یا انگشتان یا حرکات پیچیده تمام بدن) د- اشتغال مداوم با تعدادی لوازم مشخص. تاخیر یا عملکرد نابهنجار در حداقل یکی از حوزه های زیر با شروع زودهنگام قبل 3 سالگی: 1- تعامل اجتماعی 2- زبان ،آنگونه که در ارتباطات اجتماعی مورد استفاده قرار می گیرد. 3- بازیهای سمبولیک یا خیالی ( این مشکلات موسوم به اختلال سه وجهی هستند) * آشفتگی های موجود ، ناشی از اختلال رت یا اختلال از هم گسیختگی دوران کودکی نیست. ویژگی های رفتاری نقص کیفی در تعامل اجتماعی: کودک اوتستیک معمولا با کودک آرام مشتبه می شود. وقتی تنبیه می شود، می خندد . آنهادر جستجوی نوازش هستند ولی اکثرا طرد می شوند واز افراد نه به عنوان اشخاص بلکه به عنوان وسیله وشیئی برای منظور خود استفاده می کند . برای مثال کودک اوتیستیک ممکن است برای بدست آوردن یک تکه بیسکویت ، از شخص دیگر استفاده کند. فقدان درک اجتماعی موجب فقدان همدردی ورفتار نامناسب می شود. معمولا کودک اوتیست از درک توضیحات یا قواعد زیربنایی اجتماعی مثل رعایت نوبت در بازی ناتوان است. کودک به کرات حرفهای نامودبانه می زند. مثل گفتن جمله ای مانند " آن مرد خیکی است" با صدای بلند. کودک خودگرا به کودکان دیگر توجه نشان نمی دهد. هرچند به موازاتی که بزرگتر می شود ارتباطش را با خانواده احتملا گسترش می دهد. ولی تعاملش با همسن وسالان شدیدا محدود باقی می ماند. هنگامی که با افراد ناشناس ویا در مکانهای ناآشنا قرار می گیرند نشانه های اضطراب جدائی را نشان نمی دهند. هنگامی که به سن مدرسه می رسند، کناره گیری در آنها ممکن است کاهش یابد ویا آشکار نباشد ، بویژه در کودکانی که عملکرد بهتری دارند. اما در مقابل ناتوانی در بازی با همسالان وپیداکردن دوست وفقدان همدردی در آنها مشهود است. در اواخر نوجوانی کودکان اوتیستیک که پیشرفت قابل توجهی داشته باشند تمایل به پیداکردن دوست در آنها ظاهر می شود. معذالک، عدم همدردی وتمایل به نزدیک شدن وناتوانی در پاسخ علائق و هیجانات و احساسات دیگران از مهمترین موانع دوست یابی در آنهاست. نوجوانان اوتیستیک وبزرگسالان مبتلا احساسات جنسی دارند. اما فقدان صلاحیت اجتماعی ومهارت های اجتماعی در آنها مانع ایجاد روابط زناشویی می شود.بسیار نادر است که بیماران اوتیستیک ازدواج کنند. اختلال در ارتباطات وزبان این بیماران ممکن است سخن گفتن را خیلی دیر آغاز کنند.انعکاص صدا در آنها دیده می شود. پژواک گویی(اکولالیا) یک نمونه برجسته از مشکلات بارز ارتباطی در کودکان درخودمانده است. پژواک گویی، تکرار یا انعکاس گفتار است، مثل نمونه های زیر: درمانگر: میتونی کفش حسن رو نشون بدی؟ حسن: میتونی کفش حسن رو نشون بدی؟